De dierenpiano

'Voor een tweejarige peuter is de dag dat ze drie wordt het hoogst haalbare. Onze dochter Nora, in de zomer jarig, leeft daar al sinds afgelopen herfst naartoe. Haar eerste twee verjaardagen hebben nog weinig indruk op haar gemaakt. Maar sinds ze naar de peuterspeelzaal gaat, viert knuffel Muis dagelijks een verjaarspartij, beslaat haar liedjesrepertoire overwegend verjaardagskrakers en weet ze feilloos op te sommen in welke volgorde familieleden aan de beurt zijn om kaarsjes uit te blazen; een activiteit waar ze gretig bij assisteert.

Het lijkt vooral te gaan om de magie van het jarig zijn, om die ene dag die helemaal van háár is. Niet eens zozeer om de cadeaus. Dat ze zelf wensen mag hebben, heeft ze nog niet helemaal door. Fijn eigenlijk, kunnen we als ouders nog sturen in de cadeaukeuze van de visite. We zien ons meisje namelijk toch het liefste omringd met duurzame spulletjes gemaakt van verantwoorde materialen. Een instructie waar de meeste feestgangers zich wel aan houden.

Zo komen op Nora's eerste verjaardag opa en oma 1 aanzetten met een houten loopfiets en geven de andere grootouders een puntgave indianentent waar mijn vriendin nog mee heeft gespeeld. Overgrootmoeder is ook van de partij. 'Ja ja, een muzikaal cadeau kun je van mij wel verwachten', glundert het negentig jaar oude, zelfverklaarde muzikale talent van de familie, terwijl ik Nora help met uitpakken. 'Iets om zelf muziek mee te maken. Kun je niet vroeg genoeg mee beginnen.'

Eenmaal uitgepakt roep ik met moeite 'Oh kijk eens wat mooi, Nora!'. Onze dochter is de bezitter geworden van Dierenpiano, een plastic monster vol diervormige knoppen waarachter blikken deuntjes schuilgaan die worden begeleid door hinderlijk gehinnik, geloei en geblaf. 'Die verdwijnt in het zwarte gat dat vuilnisvat heet', denk ik direct. Maar met de eerste druk op het vogeltje en de getsjilpte tonen van The Sailor's Hornpipe is Nora verkocht.

Nu heeft een dreumes geen olifantengeheugen en we waren er best mee weggekomen als het gedrocht op mysterieuze wijze was verdwenen. Maar dat voelde toch te gemakkelijk. Het cadeau kwam immers uit een goed hart.
En denkend aan de voorgeschiedenis van het ding (uiteraard made in China,) mogelijk vervaardigd onder dubieuze arbeidsomstandigheden en ongetwijfeld verscheept onder zware dieseldampen, worden die toch al onnodige offers zo helemaal zinloos.
Ruilen ging ook niet. Weggeven dan? Vind ik het oké dat andere kinderen spelen met speelgoed dat ik verguis?

De dierenpiano is uiteindelijk op zolder beland, waar Nora er alleen mee speelt als wij de was daar ophangen. Het liefst mept ze erop los met de hamer uit het houten gereedschapskistje, dat ze eveneens op haar eerste verjaardag kreeg. Lekker hard als het even kan. Dat vinden wij dan weer helemaal niet erg.'

Maarten Heerlien