Zo vader zo dochter
Ik was als kind een lastige eter. Bijna niets vond ik lekker. Hollandse pot, dat ging er dan nog wel in. Gek genoeg vooral met groenten waarvan de meeste kinderen gruwen, zoals andijvie en spruitjes. Maar bij de meer exotische ingrediënten als pasta of rijst konden m'n ouders het vergeten. Het heeft ook lang geduurd. Tot ver in mijn pubertijd. Pas toen ik op kamers ging en de gemakken van de 'oosterse' pakjes-en-potjeskeuken ontdekte, ben ik op culinaire ontdekkingstocht gegaan. Nu eet ik bijna alles. Behalve champignons, die zijn gewoon vies, punt uit!
Muriëlle was vroeger evenmin een gemakkelijke eter. Die is naar eigen zeggen groot geworden op boterhammen met vlokken - waarbij de boterhammen optioneel waren. Het kwam voor ons daarom niet als verrassing dat Nora zeer kieskeurig is als het gaat om eten en drinken. Na een veelbelovende start (toen ze één was at ze bijna alles), wil ze nu als 3-jarige eigenlijk alleen nog maar pasta. En dan geen pastagerecht, nee, pasta. Gekookte Italiaanse deegwaren met hooguit wat olijfolie, een nootje of een stukje paprika erdoor. Overige ingrediënten worden er vakkundig uitgepeuterd door onze peuter.
Goed bezigBij het ontbijt en de lunch is het niet veel beter. Boterhammen met pindakaas, dat is waar Nora hoofdzakelijk de dag op doorkomt. Af en toe appelstroop of hagelslag, maar vooral gepureerde pinda's. Nou ben ik zelf groot geworden met dat merk waar iedereen in Nederland groot mee is geworden (volgens dat merk zelf dan) maar voor Nora ging ik als verantwoordelijke papa natuurlijk op zoek naar verantwoorde pindakaas. Ik kwam uit bij het biologische huismerk van de plaatselijke super. Pinda's van biologische oorsprong, prima van smaak en nauwelijks duurder dan de niet-biologische variant. Kind blij, ouders blij. Goed bezig?
Biologisch als synoniem
voor gezond en duurzaam?
Dat viel tegen. In de stellige overtuiging dat biologisch hoe dan ook gezonder is, had papa namelijk verzuimd om voor aanschaf het etiket na te lopen op de ingrediënten. Had ik dat gedaan, dan had ik kunnen lezen dat er naast die bio-pinda's ook grote hoeveelheden palmvet, suiker en zout waren toegevoegd. Iets waar een logé me tijdens het ontbijt fijntjes op wees. Allemaal van biologische oorsprong welliswaar, maar dat maakt het er niet gezonder op. En of in dit geval het biologische palmvet duurzaam geproduceerd was - wat lang niet altijd het geval is - viel niet te ontdekken op de pot. Had ik het woord biologisch toch weer als synoniem van gezond en duurzaam gelezen. Ook bij aanschaf van biologische producten loont een kritische houding.
We zijn inmiddels overgestapt op biologische pindakaas die voor 100% uit geplette pinda's bestaat. Ik wist niet eens dat dat bestond. Ook die vindt Nora lekker. En met die kieskeurigheid van Nora komt het waarschijnlijk wel goed, zo blijkt uit een recent onderzoek van Sebastian Cardona Cano, promovendus aan de Erasmus Universiteit. Het hoort bij de ontwikkeling en verbetert in de meeste gevallen zo rond het zesde levensjaar. Bij slechts 4% duurt het voort tot in de pubertijd… Oei!
Papapraat
Maarten Heerlien is een Noordeling in het Westen. Hij studeerde geschiedenis en werkt als projectleider in de museale sector. Leest graag, schrijft nog liever. Houdt van Japan en Japans koken, van fotograferen, kaas en de zee. Maarten is vriend van Muriëlle en vóór alles de papa van Nora.
Maarten en Muriëlle leven het liefst zo duurzaam mogelijk. Dat dochter Nora daar nog niet zo het belang van inziet, moge duidelijk zijn. Voor de Goede Gids schrijft hij regelmatig over zijn belevenissen met zijn kleine meid.
