Het raadsel van de mode-industrie

Vorige week ging ik met mijn nichten de stad in. We doen dit zo'n twee keer per jaar en het is een van de weinige momenten dat ik kleding koop. Ik vind shoppen vervelend (jawel, het bestaat), maar hun enthousiasme werkt toch aanstekelijk. Bij Massimo Dutti showde ik hen een prachtig vest; qua kleur en model op het lijf geschreven, niet te prijzig en dus verkocht, zou je zeggen. Maar ik heb natuurlijk een tik van de molen.

Ik wilde mijn 'musthave'
alweer terughangen

Zeker ík moet me beperken tot 'goede merken' en ik wist niets van Massimo Dutti. Ik wilde mijn 'musthave' dus al weer terughangen. Mijn nichtjes bleven echter aandringen. Gelukkig maar, want eenmaal thuis, heb ik direct Massimo gecheckt via hun website. Tot mijn grote vreugde staat hun duurzaamheidspolicy tot in de details beschreven. Het is zeker nog niet perfect (dat is geen enkel modeketen) maar voldoende om opgenomen te worden in de Goede Gids*.

Voorpaginanieuws
Het viel me alleen op dat Massimo haar duurzame informatie zo diep weggestopt heeft. Ze is wat dat betreft geen uitzondering. Bij de meeste merken moet je echt goed zoeken, wil je iets te weten komen. Bij de labels, die zich nog nergens druk om maken, kan ik me dat wel voorstellen. Maar ook bij goede merken is het zeker geen voorpagina-nieuws...
Dat is nu juist het probleem. Niemand wil dat zijn kleding door kinderhandjes gemaakt wordt, maar of dat ook het geval is; daar valt bijna niet achter te komen. Ook als het wel goed gaat. Met als gevolg dat de meesten het er maar op gokken, althans zo bleek uit een mini-enquête onder mijn vriendinnen. Met als vage leidraad de prijs: hoe goedkoper de kleding, hoe slechter gemaakt is hun uitgangspunt. Maar gek genoeg, zegt dat weinig. Zo staat H&M wel in de Goede Gids, maar een Dior niet. Of neem twee jeansmerken Diesel en G-star, beide even hip en even duur, maar waar G-star tal van duurzame maatregelen neemt, blijft het bij Diesel angstvallig stil.

Schreeuw over de daken
Ook al ben ik geen fashionista, door al het spitten op alle kledingwebsites weet ik één ding zeker: duurzaamheid en duur liggen niet in elkaars verlengde. Kinderarbeid wordt veroorzaakt door de schamele lonen van volwassenen. Om voldoende gezinsinkomen te hebben, moeten de kinderen ook aan het werk. De lonen optrekken tot een leefbaar niveau, is een simpele stap en het zou op de uiteindelijke prijs van bijvoorbeeld een t-shirt nog geen kwartje schelen! Wat is het toch een raadsel, dat dit niet allang bij elk merk geregeld is. Net zoals de non-communicatie als het wel op orde is.

Enfin, zolang de goede merken het over zichzelf niet van de daken schreeuwen, doen wij het maar!

Ik wens je een hele goede dag,
Annemarie de Raadt