Wie betaalt bepaalt

Ik zie haar nog voor mij. Mijn culi-collega bij de Viva. Briesend stampte ze over de redactie. 'Of ik wil schrijven hoe lekker de Honig tomatensoep wel niet is, uit een pakje notabene. Zijn ze nu helemaal van god los!?' Ze, dat was de marketingmanager van het blad met in haar kielzog de hoofdredacteur. Want tja, zo'n klein stukje tekst leverde toch weer mooi een paar duizend gulden op. Het was nog in de guldentijd dat de advertorial werd geboren. De advertorial; als samengeknepen billen, de eenwording tussen advertentie en editorial. Hoe slim bedacht! Als een redacteur namelijk schrijft dat het lekker is, dan is dat zo. Terwijl een advertentie doorgaans niet gelezen wordt, laat staan geloofd.

'Het staat erbij hoor', probeerde de marketingdame nog, 'dat het een gesponsord bericht is'. Ja, het stond erbij maar in het kleinst mogelijke lettertype ergens onzichtbaar op de pagina, terwijl deze volledig werd opgemaakt als ware het een redactionele bijdrage: de lezer moest immers niets anders denken dan dat mijn culi-collega dolenthousiast was geworden over het pakje soep.

Praktisch voor elke blog
wordt betaald

'Gesponsored bericht', je ziet het er tegenwoordig nauwelijks meer bij staan, bij al die honderden blogs over cosmetica, mode en culinaire producten. Niet omdat de advertorial een stille dood is gestorven, maar omdat er praktisch voor elk bericht betaald wordt. De meeste bloggers geven trots aan dat ze leven van hun stukjes en schrijven: 'Laatst ontving ik product zus en zo om uit te proberen…'. Natuurlijk is er hier en daar best een kritische kanttekening maar afbranden zullen ze hun gift niet, want dan is het direct het laatste product en de laatste euro die ze van dit merk ontvangen. En tja, de kachel moet toch roken.

In ruil voor redactionele aandacht
Variaties op het thema zijn er ook. Zo werkte ik een jaar of wat geleden bij elektroretailer BCC als MVO-manager en wist de hoofdredacteur van De Betere Wereld mij snel te vinden. Als BCC zou adverteren, dan kregen we in de volgende krant een volle pagina redactionele aandacht. Ja, die mochten we ook zelf schrijven. Nee, niet in hetzelfde nummer want dat viel te veel op…

Misschien heeft de ervaring bij Viva mij voor het leven getekend maar toen ik de Goede Gids bedacht was voor mij één ding duidelijk: bedrijven kunnen mij op geen enkele wijze betalen want ik ga kritisch beoordelen hoe duurzaam ze bezig zijn. Laat ik mij betalen, hoe weet de lezer dan of mijn oordeel niet is ingegeven door euro's?

De Goede Gids wil jou als lezer informeren en inspireren. Vind je het daarbij belangrijk dat je objectieve en betrouwbare informatie krijgt? Koop dan voor €10 een Goede klanten passe-partout. Want wie betaalt bepaalt. Ik regel wel heel veel voordeel voor je. Voordeel dat bedrijven kunnen weggeven omdat ze mij niet hoeven te betalen. Zo is de cirkel rond en ben jij uiteindelijk het beste uit.