Duurzame daad 7 - CO2, ik stop ermee!

'En nu is het afgelopen. Over en uit. Ik ben er klaar mee!' Meestal roep je zoiets als je wilt stoppen met roken. Of als je oude auto voor de tiende keer met pech aan de kant van de weg staat. Ik riep het vorige week na het nieuwsbericht dat de totale hoeveelheid CO2 in de atmosfeer het afgelopen jaar is gestegen. Gestegen! Het zou moeten dalen, na het Parijs-akkoord. En fiks ook, willen we die maximale opwarming van 2 graden ooit waarmaken.

Ik hoor de woorden van Obama aan het begin van de klimaattop nog nagalmen: 'Wij zijn de eerste generatie, die de veranderingen in het klimaat merkt en direct ook de laatste generatie, die het kan stoppen'. Had hij het over de onderhandelaars, de regeringsleiders, de aanwezige milieuorganisaties of het handjevol demonstranten? Nee, hij zei 'wij, deze generatie': wij burgers, consumenten. En ook al dook ik weg, hij wees daarbij ook naar mij!

'Wat deed jij,
toen het tij nog te keren viel'

Zelf heb ik geen kinderen, wel veel dierbare neven, nichten en kroost van vrienden waar ik me betrokken bij voel. Laatst zei Max van 22 dat hij zijn toekomst rooskleurig tegemoetziet. Zijn studie gaat goed en hij weet wat hij wil worden. Trouwen en vader worden ziet hij ook wel gebeuren. Alleen het klimaat; daar maakte hij zich zorgen om. Heel veel.
Ik voelde me bezwaard, want die zorgen krijgt hij ook van mij. Al ben ik wellicht een minuscule druppel op de gloeiende plaat. Wat ga ik antwoorden als hij mij later vraagt: 'Wat deed jij, toen het tij nog te keren viel?' Ai, net zo'n pijnlijke vraag, die vroeger in een iets andere variant werd gesteld: 'wat deed jij in WOII?'

Wat doe ik, nu het tij nog te keren valt: blijf ik rondrijden in mijn benzineauto, omdat ik die nu eenmaal heb? Kies ik voor grijze stroom omdat het zo lekker goedkoop is? Pak ik nog 3 keer per jaar het vliegtuig omdat die citytrip of zo'n verre vakantie zo leuk is? Elke gram teveel aan CO2 komt ook door mij. Zou CO2 veroorzaken daarom niet net als roken moeten zijn: wellicht een lekkere gewoonte maar eigenlijk not done, zeker niet in de buurt van kinderen?

Ik heb daarom een goed voornemen, op deze Dag van de Duurzaamheid: ik ga voor klimaatneutraal. Dat kost misschien wat moeite, het kost wellicht wat geld. Maar dan kan ik tenminste Max en alle andere kinderen die ik ken (en niet ken) later met een gerust geweten onder ogen komen.
De eerste vraag die daarbij opborrelt: wat heb ik op mijn conto staan? Hoeveel CO2 veroorzaak ik eigenlijk? En met wat? Dat moet toch heel eenvoudig uit te vinden zijn? Maar dat blijkt om de duvel nog niet makkelijk…

Wordt vervolgd