Duurzame daad 8 - De opgave

'CO2, ik stop er mee!' Vorige week nam ik dat dappere besluit. Het voelt hetzelfde als ettelijke jaren geleden toen ik wilde stoppen met roken. Opeens ben je er klaar mee. Wil je niet meer als verslaafde door het leven gaan. Als je die grens over stapt - heb ik ondervonden - dan is stoppen niet zo ingewikkeld. Zou dat hetzelfde zijn met CO2?

Ooit interviewde ik een professor Gezondheidspsychologie over de overeenkomst tussen stoppen met roken en afvallen. Ik kan me nog precies herinneren wat ze erover zei: 'Hoe verder de beloning in de toekomst ligt, des te lastiger wordt afzien. Als je nú trek hebt in taart of een sigaret, dan is dat slanke of gezonde lijf even heel ver weg.' En een andere deskundige wist mij te vertellen dat mensen blijven roken, puur omdat het nu eenmaal makkelijker is dan stoppen.

We genieten van 22 graden half oktober

Opa van 90
Met CO2 is het net zo, denk ik. Even makkelijk in de auto naar de supermarkt, snel het eten ontdooien in de magnetron of in december lekker met het vliegtuig naar de zon…
Morgen stop ik met roken, morgen begin ik met afvallen, mórgen ga ik voor klimaatneutraal. De wens is er, de uitvoering laat op zich wachten. Voorlopig hebben we in Nederland immers geen last van orkanen, overstromingen en woestijnvorming. Sterker nog, we genieten van de 22 graden half oktober. Kennen we ook niet allemaal een rokende opa, die fluitend 90 is geworden? Misschien valt het toch wel mee met het klimaat.
Grappig is wel om te concluderen dat CO2 net zo verslavend is: we kunnen niet zonder, althans niet zonder het comfort dat CO2 veroorzaakt.

Laat ik eerst uitzoeken om hoeveel het eigenlijk gaat. Hoeveel staat er op mijn persoonlijke conto? Ik google op CO2 en krijg ruim acht miljoen hits. Met stip op nummer 1 staat het KNMI met een alarmerend bericht 'Atmosferische CO2 concentratie blijft stijgen.' Misschien toch wel goed zo'n boodschap, het motiveert. Net zoals berichten over de vreselijke kwalen die je van roken krijgt.

Hard oordeel
Als ik verder zoek dan weet Milieu Centraal mij te vinden: 'Bereken je CO2 uitstoot'. Het is een leuk testje met 12 simpele vragen maar met een hard oordeel: 30 ton! We hebben bij ons thuis met z'n tweetjes veel meer geproduceerd dan een gemiddeld gezin in Nederland. Oorzaak: de vliegreizen van afgelopen jaar naar vrienden in het buitenland.

Het zijn interessante cijfers: volgens Milieu Centraal doen we in Nederland per persoon 10 ton CO2. Dat cijfer blijkt te kloppen met de totale CO2 productie in Nederland. Volgens het CBS is dat 167 miljoen ton. Gedeeld door 17 miljoen inwoners is dat inderdaad een tonnetje of 10 per persoon. Het wereldgemiddelde is 5 ton. In de jaren zestig, toen schaatsen op natuurijs nog geen unicum was, deden we in Nederland 6 ton per persoon en wereldwijd 2.

Streefgewicht
Volgens datzelfde Milieu Centraal zouden we de helft moeten inkrimpen om de temperatuurstijging tot 2 graden te beperken. Dus terug naar de jaren zestig. Maar ik wil wel weer kunnen schaatsen! Is dan die 2 ton wereldwijd geen beter uitgangspunt? Net als een streefgewicht, dat je eigenlijk nooit haalt omdat je halverwege helemaal genoeg hebt van het lijnen?

Van de 15 naar de 2 ton zonder spreekwoordelijke maagverkleining. Oeps, dat is een opgave. Hoe ga ik dat in vredesnaam bewerkstelligen?

Wordt vervolgd

Een gemiddeld huishouden in Nederland van 2,2 personen veroorzaakt 22,5 ton CO2. Bron: Milieu Centraal