Duurzame daad 30 - Spijbelen

Zo'n 30 jaar geleden was er een spelprogramma op de televisie, Vijf tegen Vijf getiteld. Daarin moesten de deelnemers raden wat Nederlanders vonden van tal van triviale onderwerpen. Van deze immens populaire quiz kan ik me niets meer herinneren met uitzondering van één vraag: wat vindt het Nederlandse publiek het meest romantisch? Presentator Willem Ruis scandeerde het door zijn microfoon, tromgeroffel zwiepte op tot een climax. Het meest romantisch vinden wij… strandwandelen bij zonsondergang. Een kinderhand is snel gevuld, heet dat.

Drie dagen
Ik dacht aan het voorval toen ik afgelopen maandagochtend naar de zee fietste bij ons in de buurt. Ik spijbelde van werk. Het weer was te mooi, het water te aanlokkelijk. Mijn gedachtes gingen verder. Dit keer naar een oud-collega op de Viva-redactie waar ik toen werkte. Zij had een contract voor slechts drie dagen per week. Ze wilde niet meer, ook al was haar salaris daardoor zeker geen vetpot. Zo had ze tijd voor tal van andere activiteiten.

Golven
Als ik even later gelukzalig door de golven duik, vraag ik me af waarom ik haar voorbeeld eigenlijk niet heb gevolgd. Daarvoor in de plaats heb ik jarenlang superhard gewerkt. Weken van 50-60 uur waren (en zijn) eerder gewoon dan uitzondering. 'Dat krijg je met een eigen bedrijf', kun je als excuus aanvoeren. Maar ik ben niet de enige, die er zo hard aan trekt. Ook vrienden in loondienst geven vaak aan dat ze lange dagen maken, werken in het weekend en op vakantie minstens hun emails beantwoorden ('Anders is mijn mailbox helemaal verstopt als ik terugkom')

Noodzakelijke levensattributen
We zijn heel druk bezig met ons werk, onze carrière. Omdat we het leuk vinden, zeggen we doorgaans. Zelden geven we het - net zo - ware antwoord: we zijn zo hard aan het werk om voldoende middelen te vergaren. Voldoende middelen om onszelf te voorzien van alle noodzakelijke levensattributen. Natuurlijk voedsel, maar dat beslaat slechts 11% van ons budget. Veel meer geld geven we uit aan mooie kleding, leuke meubels, cosmetica, elektronica en vrije tijd attributen, zoals vliegtickets voor die broodnodige vakanties. Allemaal weer bronnen van CO2. Geen wonder dat onze footprint zeker 3-4 keer te hoog ligt.

Tweede huwelijk
Vandaag spreek ik een man uit de straat. Hij vertelt over zijn tweede huwelijk, dat binnenkort wordt gevierd. Twee keer, één keer in Nederland voor familie en collega's. Daarna nog een keer met beste vrienden in een mooi Italiaans landhuis. Ze vliegen met z'n allen naar Bergamo en hebben dan een week lang plezier, onder andere met een romantische roadtrip met oldtimers. Het kost hem wel een godsvermogen: 'maar ja, trouwen doe je tenslotte niet elke dag'. In gedachte vul ik hem aan: en het kost je ook een godsvermogen aan CO2.

Simpele dingen
Ik denk aan het antwoord dat Willem Ruis in die bewuste aflevering van Vijf tegen Vijf gaf. De Nederlander vindt een simpele strandwandeling al romantisch genoeg. Dus wellicht had mijn straatgenoot ook dat kunnen organiseren als huwelijksfeest. Ik word het meest blij van een duik in de zee. Mijn oud-collegaatje hoeft niet zoveel geld als ze maar voldoende tijd heeft. Allemaal heel simpel, daar worden we het meest gelukkig van.

Afdruk in het zand
Er is in die dertig jaar ongelofelijk veel veranderd. Onze economie dendert door, Schiphol groeit uit zijn voegen, heel het land is volgebouwd, er ligt in Nederland meer vierkante kilometer asfalt dan natuurgebied. We kunnen kopen wat we willen, maar het meest gelukkig worden we van simpele dingen. Het lag al te sluimeren, maar in de golven van de Noordzee heb ik definitief besloten om mijn leven simpeler in te richten en vaker te spijbelen. Scheelt me wel geld maar ook heel veel stress en nog meer CO2. Zo wordt mijn footprint niet meer dan een afdruk in het zand.